Pored uopštenih informacija iz opštine Knjaževac, “Knjaževačke novine“ objavljuju i razne priče iz istorije Knjaževca.

Miroslav Milisavljević – Mirko (Knjaževac, 10. jun 1868 — Beograd, 30. jul 1929) bio je srpski i jugoslovenski general. Učesnik Srpsko-bugarskog rata, Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata. Tokom Solunskog procesa bio je predsednik Velikog vojnog suda.

Biografija
Rođen je 10. juna 1868. godine u Knjaževcu, od oca Jovana, okružnog blagajnika i majke Drage. U porodici je bilo još četvoro dece: braća Borislav, Vojislav, Svetislav (kasnije sanitetski brigadni general Kraljevine Jugoslavije), i sestra Vukosava. Po završetku šestog razreda Kragujevačke gimnazije stupio je u Vojnu akademiju, 1885. godine, sa 18. klasom. Tokom školovanja sa prekidom zbog Srpsko-bugarskog rata napredovao je postepeno. Kaplar je postao 1886, podnarednik 1887. a narednik 1888. Akademiju je završio 10. avgusta 1888. godine. Godine 1892. stupio je u Višu školu Vojne akademije (4. klasa). Nju je završio 1894, kao deveti u klasi od devetnest pitomaca. U periodu od oktobra 1901. do oktobra naredne godine pohađao je Mihajlovsku artiljerijsku školu gađanja u Carskom Selu kod Petrograda (Rusija).

Oficirsko napredovanje
Po okončanju Vojne akademije unapređen u čin artiljerijskog potporučnika 10. avgusta 1888. godine. Poručnik je postao 26. aprila 1893. U čin Kapetana 2. klase je unapređen 12. maja 1896, kapetan 1. klase je postao 14. maja 1898, major 2. avgusta 1901, potpukovnik 29. juna 1907, pukovnik 20. oktobra 1912, general 29. juna 1916. i armijski general 21. oktobra 1923.

Vojna služba
Kao redov pitomac učestvovao je u Srpsko-bugarskom ratu, na mestu ordonans-oficira komandanta 7. puka, pod komandaom potpukovnika Vanlića. Posle završetka Niže škole vojne akademije, kao artiljerijski oficir, bio je vodnik baterije u Dunavskom , zatim u Šumadijskom artiljerijskom puku. U junu 1894. određen je za vršioca dužnosti komandira 6. baterije pri 2. divizionu Timočkog artiljerijskog puka. Komandant 2. diviziona istog puka postao je 1899. i ovu dužnost obavljao je do odlaska u Rusiju. Po povratku iz Petrograda određen je na službu pri komandi Aktivne vojske, a zatim za komandanta 1. diviziona Timočkog artiljerijskog puka. Na toj dužnosti ostao je do septembra 1903, kada je premešten za inspektora artiljerije pri Ministarstvu vojnom.

Potom, od novembra 1903. bio je komandant 1. diviziona Dunavskog artiljerijskog puka i vršilac dužnosti komandanta Timočkog artiljerijskog puka. Sa ovog položaja, u aprila 1904. postavljen je za referenta artiljerije u komandi Drinske divizijske oblasti. U narednom periodu vratio se u trupu, prvo, kao komandant 3. diviziona Moravskog artiljerijskog puka, a od septembra 1906. do oktobra 1907. kao vršilac dužnosti i komandant Brdskog artiljerijskog puka. Sredinom oktobra te godine postavljen je za insprektora artiljerije pri Ministarsvtu vojnom i redovnog člana Artiljerijskog komiteta. Svoje artiljerijsko znanje i iskustvo prenosio je i na druge. Godine 1910. organizovaoje Artiljerijsku školu gađanja, u kojoj je bio nastavnik teorije gađanja, kao njen upravnik.

Balkanski, Prvi svetski rat i poslednje godine
U Srpsko-turskom ratu 1912—1913. bio je komandant Niškog gradskog artiljerijskog odreda i komandant celokupne teške artiljerije koja je učestvovala u borbama kod Kumanova i Bitolja. U nastavku rata bio je komandant celokupne srpske artiljerije pod Jedrenima, u sastavu bugarske Tundžanske divizije. U Srpsko-bugarskom ratu, kod Vidina, komandovao je artiljerijom Timočke divizije. Tokom 1913—1914. bio je i ađutant glavnom inspektoru celokupne vojske, kralju Aleksandru.

U Prvom svetskom ratu, do septembra 1914. bio je načelnik artiljerije 1. armije, a potom, do dolaska na Krf, komandant Timočke divizije 2. poziva. Na Krfu, ako načelnik artiljerije Vrhovne komande, bio je zadužen za reorganizaciju ovog roda. Na tom položaju ostao je do jula 1917, kada je zbog bolesti poslat u Švajcarsku.

U posleratnom periodu, uz zvanje počasnog kraljevog ađutanta, bio je komandant 3. armijske oblasti. Kao zapovednik ove oblasti ugušio je arnautsku pobunu 1920. godine. U martu 1921. postao je komandant 2. armijske oblasti. Na ovog položaju ostao je do kraja septembra 1922, kada je stavljen na raspolaganje. Već u novembru iste godine, ponovo je bio na mestu komandanta armijske oblasti, ovog puta Prve. Od decembra 1925. postao je član Vojnog saveta. U februaru 1927. postavljen je za komandanta Beograda. Nije se ženio, pomagao je i stanovao sa decom pokojnog brata Bore u Beogradu.

Preminuo je 30. jula 1929. godine. Sahranjen je na Novom groblju.

Uz pomenute dužnosti general Miroslav Milisavljević je bio predsednik Velikog vojnog suda u Solunskom procesu koji je potvrdio kazne pukovniku Dragutinu Dimitrijeviću Apisu i njegovim drugovima. Tvorac je artiljerijske doktrine, po kojoj su oficiri koji su odabrali ovaj rod u vojsci bili školovani u artiljerijskom odeljenju koje je ustavnovljeno 1901. u Vojnoj akademiji.

ODLIKOVANJA

Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima 3. i 4. reda
Orden Karađorđeve zvezde 1. i 2. reda
Orden belog orla 1. i 2. reda
Orden Takovskog krsta 5. reda
Medalja za vojničke vrline
Spomenice ratova: 1885, 1912-1913, 1914-1918.
Orden Svetog Vladimira 4. reda, Rusija
Orden Legije časti 2. reda, Francuska
Orden Bata 3. reda, Engleska
Orden Leopolda 2. reda, Belgija
Orden Polonia Restituta 1. i 2. reda, Poljska

(Delovi teksta preuzeti iz slobodne enciklopedije – Wikipedije)